سفر که گریه ندارد

پروانه‌ها در پیله دنیا را نمی‌فهمندتقویم‌ها روز مبادا را نمی‌فهمنددریا برای مردم صحرانشین دریاستساحل‌نشینان قدر دریا را نمی‌فهمندمثل همه، ما هم خیال زندگی داریماما نمی‌دانم چرا ما را نمی‌فهمندهر روز سیبی در مسیر آب می‌آیددیگر نیا این شهر معنا را نمی‌فهمنداین مردمان مانند اهل کوفه می‌ماننداندازه یک چاه مولا را نمی‌فهمنداینجا سه سال پیش دستِ دارمان دادنداین قوم، درد اینجاست؛ اینجا را نمی‌فهمندفرسنگ‌ها از قیل و قال عاشقی دورندهند و سمرقند و بخارا را نمی‌فهمندچاقو به‌دست مردم هشیار افتادهدیدار یوسف با زلیخا را نمی‌فهمنداز روز اول با تو در پرواز دانستمپروانه‌ها در پیله دنیا را نمی‌فهمندفرامرز عرب عامری سفر که گریه ندارد...

گم شدم در خود چنان کز خویش ناپیدا شدمشبنمی بودم ز دریا غرقه در دریا شدمسایه ای بودم ز اول بر زمین افتاده خوارراست کان خورشید پیدا گشت ناپیدا شدمز آمدن بس بی نشانم وز شدن بس بی خبرگوئیا یک دم برآمد کامدم من یا شدمنه ، مپرس از من سخن زیرا که چون پروانه ایدر فروغ شمع روی دوست ناپروا شدمدر ره عشقش قدم در نِه ، اگر با دانشیلاجرم در عشق هم نادان و هم دانا شدمچون همه تن دیده می بایست بود و کور گشتاین عجایب بین که چون بینای نابینا شدمخاک بر فرقم اگر یک ذره دارم آگهیتا کجاست آنجا که من سرگشته دل آنجا شدمچون دل عطار بیرون دیدم از هر دو جهانمن ز تأثیر دل او بیدل و شیدا شدمعطار نیشابوری سفر که گریه ندارد...

معجزات وقتی اتفاق می‌افتد که تو برای آرزوهایت بیشتر از ترس‌هایت، انرژی بفرستی. سفر که گریه ندارد...